Edward Scissorhands - Ο Ψαλιδοχέρης

  Μια αγαπημένη μου ταινία είναι ο Ψαλιδοχέρης , γνωστή και ως Edward Scissorhands , η οποία βγήκε στους κινηματογράφους το 1990 σε σκηνοθεσία του λατρεμένου Tim Burton. Προτάθηκε για Όσκαρ , όπως και Χρυσή Σφαίρα.

Πρωταγωνιστές : Johnny Depp, Winona Ryder, Dianne Wiest, Anthony Michael Hall, Κathy Baker

  Ο Έντουαρτ αποτελεί το πιο λαμπρό δημιούργημα ενός εφευρέτη , αν και είναι ανεκπλήρωτο , αφού ο εφευρέτης του πέθανε πριν προλάβει να τον ολοκληρώσει , αφήνοντας τον Έντουαρτ με ψαλίδια αντί για χέρια. Μετά το θάνατο του εφευρέτη αναγκάζεται να μείνει μόνος , μέχρι τη μέρα που θα τον βρει μια ευγενική πωλήτρια και θα του προσφέρει φιλοξενία στο σπίτι της. Η οικογένεια της πωλήτριας , καθώς και η κοινωνία στην οποία ζει θα τον καλωσορίσει εγκάρδια αρχικά. Ο Έντουαρτ σύντομα θα ανακαλύψει την καλλιτεχνική του φύση , δίνοντας υπέροχα σχήματα στους θάμνους των κατοίκων κι αργότερα κουρεύοντας τους σκύλους , ακόμα και τους ίδιους τους γείτονες. Σύντομα όμως τα πράγματα θ' αλλάξουν...

  Και ποιος άραγε δε λατρεύει τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον; Έχουν γίνει πια συνώνυμο της φαντασίας και έχουν αγαπηθεί από εκατομμύρια παιδιά (μικρά και μεγάλα). Ειδικά όταν συνδυάζονται απο τις εκπληκτικές ερμηνείες του Τζόνι Ντεπ , είναι να αναρωτιέσαι αν μπορεί κανείς να τους αντισταθεί. Στον Ψαλιδοχέρη βλέπουμε τον Τζόνι Ντεπ ως έναν άνθρωπο με ψαλίδια αντί για χέρια που χωρίς να έχει ζήσει ποτέ σε μια φυσιολογική κοινωνία , εντάσσεται ξαφνικά σε μία. Στην ταινία βλέπουμε μία από αυτές τις γειτονιές , "του κουτιού" που λέμε , που βρίσκονται κάπου στα προάστια της Αμερικής και αποτελούνται από ίδιες πολύχρωμες μονοκατοικίες και παρόμοιους κήπους με γκαζόν. Οι κάτοικοί τους δε είναι σοβαροί κύριοι και κυρίες που κάνουν πηγαδάκια και κουτσομπολεύουν τα τελευταία νέα της γειτονιάς , φλυαρώντας παράλληλα για τα άψογα κουρέματά τους και τα επίσης πολύχρωμα ρούχα (και νύχια τους). Ο Ψαλιδοχέρης λοιπόν αφήνει τον απομακρυσμένο και σκοτεινό πύργο του για να βρεθεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Μεταμορφώνεται , φοράει ανθρώπινα ρούχα και αποκτά ανθρώπινες συνήθειες , ποτέ όμως δε γίνεται φυσιολογικός και ίδιος με τους υπόλοιπους. Δεν μπορεί να αγγίξει , αλλά να τραυματίσει , βαθιά μέσα του όμως αποζητά λίγη στοργή και φροντίδα. Τη διαφορετικότητά του αυτή τελικά δεν αντέχουν οι άνθρωποι. Το τέλος είναι λυτρωτικό και αναμενόμενο.

Ο Τζόνι Ντεπ παίζει πολύ καλά το ρόλο του αθώου και φοβισμένου ψαλιδοχέρη , δίνοντας και κάποιες συγκινητικές στιγμές στην ταινία. Δίπλα του η Γουινόνα Ράιντερ (προφανώς πολύ όμορφη) ως η έφηβη κόρη της πωλήτριας που συνειδητοποιεί πόσο αθώα και καλοκάγαθη είναι η ψυχή του Έντουαρτ. Αρκετά καλή , αν και την περίμενα ελαφρά καλύτερη. 

  

Για τη σκηνοθεσία , τα κοστούμια , τα εφέ... τώρα τι να πω; Είναι απλά υπέροχα! Η όλη ατμόσφαιρα είναι τόσο... Tim Burton :)