Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Επικίνδυνα παιχνίδια

  Και να που ξανασυναντώ βιβλίο που ασχολείται με το ζήτημα των ναρκωτικών και το πώς εισβάλλει στη ζωή νέων παιδιών ολοένα και πιο συχνά στις μέρες μας. Το πρώτο ήταν η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της της Άλκης Ζέη και το βιβλίο για το οποίο θα μιλήσω τώρα είναι τα Επικίνδυνα παιχνίδια της Λίτσας Ψαραύτη. Πρωτοεκδόθηκε το 1999 από τις εκδόσεις Πατάκη και έχει μόλις 146 σελίδες.
  Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε : H Μαρία είναι τελειόφοιτη γυμνασίου. Όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή της ως τη μέρα που αρχίζει να κάνει παρέα με το Μάρκο, ένα αγόρι της δευτέρας λυκείου. O Μάρκος τη σπρώχνει στα ναρκωτικά, στα χάπια και στα "τριπάκια". H Μαρία περνάει όλα τα στάδια του εξευτελισμού και της ταπείνωσης και φτάνει ως την κόλαση. Θα μπορέσει τελικά να γλιτώσει και να γιατρέψει τα τραύματα του κορμιού και της ψυχής της; Θα τη σώσει η αγάπη των γονιών της; Ένα δυνατό μυθιστόρημα για τα σημερινά παιδιά και τους εφήβους που τολμάει να βάλει το μαχαίρι βαθιά και να περιγράψει με σκληρή γλώσσα το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας, τα ναρκωτικά.
  Δεν υπάρχει λόγος για να μη διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο. Αφενός είναι υπέροχα γραμμένο και αφετέρου είναι καταπληκτικό μέσο ενημέρωσης για τη μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά. Δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά και νέους, αλλά φυσικά και γονείς που πρέπει να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Έχουμε και λέμε :
Η Μαρία είναι ένα συνηθισμένο έφηβο κορίτσι. Στη ζωή της έρχονται τα πάνω κάτω όταν ο πατέρας της μετά από χρόνια ανεργίας και αμέτρητων καυγάδων με τη μητέρα της εγκαταλείπει την οικογένεια και το σπίτι του. Η Μαρία προσπαθώντας να ξεφύγει από την απόγνωση που νιώθει βρίσκει ψεύτικο στήριγμα στο "χόρτο" που της προσφέρει ο Μάρκος, ένα γοητευτικό λυκειόπαιδο. Τρελή από έρωτα τον ακολουθεί σε ό,τι κάνει υποταγμένη, ενώ παράλληλα αρχίζει τα ψέματα και τις υπεκφυγές για να καλύψει την κατάντια της και η συμπεριφορά της γίνεται βίαιη και απότομη ακόμα και σε πρόσωπα που την αγαπούν και προσπαθούν να την προστατεύσουν, όπως η γιαγιά της και μια φίλη της η Βιβή.
  Τα μηνύματα του βιβλίου δίνονται έντονα και σε κάθε σημείο του. Καταρχάς τα ναρκωτικά είναι προσωρινή και ψεύτικη ευτυχία. Δε δίνουν ζωή, αλλά την παίρνουν σιγά σιγά σαν αργός θάνατος. Οι χρήστες παύουν να ζουν για τις μικρές χαρές της ζωής, τα όνειρα και τη διασκέδαση, αλλά ζουν για να πάρουν την επόμενη δόση τους. Ακόμη τονίζεται το πόσο λάθος είναι η νοοτροπία των γονιών ότι το δικό τους παιδί είναι ξεχωριστό και θα καταφέρει να ξεφύγει από τα σκληρά δόντια των ναρκωτικών. Πόσο λάθος... Οι γονείς δεν πρέπει να αφήνουν στην τύχη τους τα παιδιά τους, ειδικά όταν βλέπουν τα σημάδια, και να τα έχουν από κοντά, να συζητάνε και να τους προσφέρουν οι ίδιοι στήριγμα, αληθινό και δυνατό.
  Όσο το διάβαζα συχνά έκανα άθελά μου και συγκρίσεις με την Κωνσταντίνα και οι αράχνες της. Υπάρχουν φυσικά κάποιες ομοιότητες. Τόσο η Κωνσταντίνα όσο και η Μαρία έχουν οικογενειακά προβλήματα και "βρίσκουν λύση" στα ναρκωτικά που τους δίνουν μεγαλύτεροί τους σε ηλικία. Η Κωνσταντίνα κλέβει γραμματόσημα από τη γιαγιά της για να εξασφαλίσει χρήματα, ενώ η Μαρία κλέβει ρούχα από καταστήματα. Γενικά όμως οι διαφορές υπερισχύουν.
  Για μένα το βιβλίο θα ήταν καλύτερο αν η Ψαραύτη έδινε περισσότερη βάση στην ψυχολογική κατάσταση της Μαρίας με και χωρίς τη δόση της. Κατα τ' άλλα όσον αφορά τη συμπεριφορά και τις σκέψεις της ηρωίδας είμαι απόλυτα ικανοποιημένη.
Το τέλος είναι αναμενόμενο, λυτρωτικό και καταλυτικό. Δείχνει ότι μόνο ένα έντονο ταρακούνημα μπορεί να ξυπνήσει και να λογικέψει τους χρήστες και με την κατάλληλη υποστήριξη μπορούν τελικά να λυτρωθούν, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Η βαθμολογία μου : 4/5 
4 of 5 stars

2 σχόλια:

Πες μου και τη δική σου γνώμη! ;)