Ο Σέρλοκ Χολμς του Γκάι Ρίτσι επέστρεψε στις κινηματογραφικές οθόνες μαζί με το νέο χρόνο και εννοείται ότι έσπευσα να δω το σίκουελ της επιτυχημένης πρώτης ταινίας του 2009. Έτσι λοιπόν είχα μεγάλες προσδοκίες για τη δεύτερη αυτή ταινία και ευτυχώς έμεινα σχετικά ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Σκηνοθέτης όπως είπαμε ο Γκάι Ρίτσι, τίτλος ο Σέρλοκ Χολμς 2: Το παιχνίδι των σκιών, μεταφρασμένο από το αρχικό Sherlock Holmes: A Game of Shadows.
Πρωταγωνιστές: Jude Law, Robert Downey Jr., Rachel McAdams, Noomi Rapace, Jared Harris
Σ' αυτή την ταινία ο Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του, Γουότσον, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους, έτσι ώστε μαζί να αντιμετωπίσουν τον δαιμόνιο εγκληματικό εγκέφαλο Μοριάρτι. Στο πλευρό τους θα σταθεί και μια δυναμική τσιγγάνα που βρίσκεται σε αναζήτηση του αδερφού της.
Μέσα από περίπλοκα και μυστηριώδη μονοπάτια και με ταξίδια από τη μία ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τα σχέδια του σατανικού Μοριάρτι, ο οποίος θέλει να προκαλέσει παγκόσμια σύρραξη και να αποκτήσει μεγάλη περιουσία από σύγχρονα όπλα. Άραγε θα τα καταφέρουν;
Δεν μπορώ να πω ότι το σίκουελ ήταν καλύτερο της πρώτης ταινίας, σίγουρα ήταν πιο φαντασμαγορικό και εκκεντρικό με πολλά εφέ και άλλα που τραβούν την προσοχή αλλά μου έλειψαν τα σοκάκια του βικτωριανού Λονδίνου και πολλά άλλα στοιχεία της πρώτης ταινίας. Ευτυχώς οι συντελεστές των ταινιών δεν ξανα ασχολήθηκαν με μαύρη μαγεία, αλλά προχώρησαν σε κάτι πιο οικείο με τον γνωστό Σέρλοκ Χολμς. Δεν έλειψαν τα slow motions και οι εκρήξεις, χαρακτηριστικά της σκηνοθεσίας του Γκάι Ρίτσι πλέον που συνέχισαν να εντυπωσιάζουν. Κάτι έλειπε όμως. Ίσως η φρεσκάδα και το *μπαμ* που έκανε η πρώτη ταινία να ξεθώριασαν αφήνοντας ένα λιγότερο ικανοποιητικό σίκουελ. Ακόμη και η σπιρτάδα και η εξυπνάδα του ντεντέκτιβ έδωσαν τη θέση τους σε περισσότερη δράση, μεγάλο λάθος για μένα...
Η εμφάνιση του αδερφού του Χολμς ήταν αναζωογονητική και προσέφερε αρκετές ξεκαρδιστικές στιγμές στην ταινία. Η μουσική είχε κοινά στοιχεία με αυτή που απολαύσαμε στην πρώτη ταινία, προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Όσο για τους πρωταγωνιστές, τόσο ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ όσο και ο Τζουντ Λο ήταν αρκετά καλοί. Υπήρχε ακόμα η καυστική διάθεση μεταξύ τους και οι καυγάδες τους, όπως και οι διάλογοί τους που παραπέμπουν σε αυτούς ενός ανδρόγυνου. Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους!! Η καινούρια συμπρωταγωνίστρια δεν ήταν αρκετά καλή για μένα...
Όσο για κάτι που έγινε στην ταινία (Αχχ Ρέιτσελ σε φάγανε...) θα έπρεπε να ντρέπονται...
Το τέλος αφήνει περιθώριο για τρίτη ταινία και το μόνο που περιμένουμε πια είναι να δούμε αν αυτή θα φανεί αντάξια των προσδοκιών μας. Γενικά μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ ωραία βλέποντας την ταινία, κάτι που ενίσχυσε και η ακόμα καλύτερη παρέα μου φυσικά;)
Η βαθμολογία μου : 3-3,5/5
Σ' αυτή την ταινία ο Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του, Γουότσον, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους, έτσι ώστε μαζί να αντιμετωπίσουν τον δαιμόνιο εγκληματικό εγκέφαλο Μοριάρτι. Στο πλευρό τους θα σταθεί και μια δυναμική τσιγγάνα που βρίσκεται σε αναζήτηση του αδερφού της.
Μέσα από περίπλοκα και μυστηριώδη μονοπάτια και με ταξίδια από τη μία ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τα σχέδια του σατανικού Μοριάρτι, ο οποίος θέλει να προκαλέσει παγκόσμια σύρραξη και να αποκτήσει μεγάλη περιουσία από σύγχρονα όπλα. Άραγε θα τα καταφέρουν;
Δεν μπορώ να πω ότι το σίκουελ ήταν καλύτερο της πρώτης ταινίας, σίγουρα ήταν πιο φαντασμαγορικό και εκκεντρικό με πολλά εφέ και άλλα που τραβούν την προσοχή αλλά μου έλειψαν τα σοκάκια του βικτωριανού Λονδίνου και πολλά άλλα στοιχεία της πρώτης ταινίας. Ευτυχώς οι συντελεστές των ταινιών δεν ξανα ασχολήθηκαν με μαύρη μαγεία, αλλά προχώρησαν σε κάτι πιο οικείο με τον γνωστό Σέρλοκ Χολμς. Δεν έλειψαν τα slow motions και οι εκρήξεις, χαρακτηριστικά της σκηνοθεσίας του Γκάι Ρίτσι πλέον που συνέχισαν να εντυπωσιάζουν. Κάτι έλειπε όμως. Ίσως η φρεσκάδα και το *μπαμ* που έκανε η πρώτη ταινία να ξεθώριασαν αφήνοντας ένα λιγότερο ικανοποιητικό σίκουελ. Ακόμη και η σπιρτάδα και η εξυπνάδα του ντεντέκτιβ έδωσαν τη θέση τους σε περισσότερη δράση, μεγάλο λάθος για μένα...
Η εμφάνιση του αδερφού του Χολμς ήταν αναζωογονητική και προσέφερε αρκετές ξεκαρδιστικές στιγμές στην ταινία. Η μουσική είχε κοινά στοιχεία με αυτή που απολαύσαμε στην πρώτη ταινία, προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Όσο για τους πρωταγωνιστές, τόσο ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ όσο και ο Τζουντ Λο ήταν αρκετά καλοί. Υπήρχε ακόμα η καυστική διάθεση μεταξύ τους και οι καυγάδες τους, όπως και οι διάλογοί τους που παραπέμπουν σε αυτούς ενός ανδρόγυνου. Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους!! Η καινούρια συμπρωταγωνίστρια δεν ήταν αρκετά καλή για μένα...
Όσο για κάτι που έγινε στην ταινία (Αχχ Ρέιτσελ σε φάγανε...) θα έπρεπε να ντρέπονται...
Το τέλος αφήνει περιθώριο για τρίτη ταινία και το μόνο που περιμένουμε πια είναι να δούμε αν αυτή θα φανεί αντάξια των προσδοκιών μας. Γενικά μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ ωραία βλέποντας την ταινία, κάτι που ενίσχυσε και η ακόμα καλύτερη παρέα μου φυσικά;)
Η βαθμολογία μου : 3-3,5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες μου και τη δική σου γνώμη! ;)