Σχετικά πρόσφατα είδα την ταινία The Tree of Life του Τέρενς Μάλικ, η οποία και προβλήθηκε το 2011 στην Ελλάδα με τον ελληνικό τίτλο Το Δέντρο της Ζωής. Περίμενα πολλά από την ταινία, αλλά τελικά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, λόγω της αργής ροής και όχι μόνο, αλλά σίγουρα με προβλημάτισε και με συνεπήρε.
Πρωταγωνιστές : Brad Pitt, Sean Penn, Jessica Chastain
Τη δεκαετία του '50 ο Τζακ, το μεγαλύτερο από τα τρία αδέρφια μιας οικογένειας, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπο με την ενηλικίωση, καθώς συνειδητοποιεί γύρω του τον πόνο, την αδικία και το θάνατο και πασχίζει να βρει λύσεις σε θέματα πίστης και ιδεολογίας. Η ιστορία τον ακολουθεί από τα πρώτα του βήματα ως και την ενηλικίωσή του (γύρω στα 40 υπολογίζω) όπου ακόμα αναζητά αλήθειες της ζωής επαναφέροντας στη μνήμη του στιγμές από την περίπλοκη σχέση του με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός και επέβαλλε τη γνώμη του διδάσκοντας στα παιδιά του να βάζουν τον εαυτό τους και το κέρδος πάνω απ' όλα.
Εντάξει τι να πω...; Δεν ξετρελάθηκα... Δε φταίνε οι ηθοποιοί, αντίθετα τους βρήκα καταπληκτικούς. Περισσότερο λάθος του σκηνοθέτη είναι κατά τη γνώμη μου. Δεν κατέληξε στο τι ήθελε πραγματικά να κάνει, ταινία ή ντοκιμαντέρ. Παρέκαμψα μέρος της ταινίας λόγω των συνεχόμενων σκηνών από τη δημιουργία του κόσμου και της ζωής που κατά τη γνώμη μου δεν πρόσφεραν τίποτα αξιόλογο στην ταινία. Αυτό είναι το κύριο αρνητικό, αυτό και τα ερωτηματικά που μου άφησε η ταινία.
Παρ' όλα αυτά η ατμόσφαιρα που δίνει η ταινία είναι υπέροχη. Μουντή και καταθλιπτική, όπως ακριβώς και τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει. Μπήκα στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών, προβληματίστηκα και αναρωτήθηκα, μέχρι που έκλαψα κιόλας. Η πιεστική μεταχείρηση των παιδιών από τον πατέρα, η τόσο διαφορετική, γλυκιά και ανεκτική μητέρα, μια οικογένεια υποταγμένη στον ισχυρογνώμονα πατέρα. Και πέρα απ' όλα αυτά ένα παιδί που αρχίζει να αναρωτιέται και να αμφισβητεί για τα πάντα γύρω του, την πίστη και το θεό, βλέποντας το κακό και τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο.
Ο Σον Πεν μιλάει ελάχιστα έως καθόλου, ενσαρκώνει όμως με το κατάλληλο συναίσθημα την απόγνωση της ψυχής του μέσα από το ρόλο του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας σε ώριμη πια ηλικία. Παγιδευμένος σε ένα σύγχρονο κόσμο αναζητά ακόμη απαντήσεις στα πιο δύσκολα ερωτήματα.
Θυμάται όσα συνέβησαν μεταξύ του πατέρα του και εκείνου, πόσο τον καταπίεζε και επέβαλλε τη γνώμη του. Αποτυχημένος κατά τη γνώμη του, πάντα ανικανοποίητος από τα όσα κατάφερε και δεν κατάφερε στη ζωή του προσπαθούσε πάντα να οδηγήσει τα παιδιά του στο δρόμο που ο ίδιος ποτέ δεν ακολούθησε.
Ο Μπραντ Πιτ είναι πολύ καλός ως πιεστικός πατέρας. Δίπλα του η Τζέσικα Τσαστέιν εξίσου καλή, αξιολάτρευτη και πολύ όμορφη. Είναι μια μάνα άβουλη και απόλυτα υποταγμένη στο συζυγό της, η οποία προσφέρει όλη της την αγάπη απλόχερα στα τρία παιδιά της.
Σε ορισμένα σημεία η ταινία κυλά απελπιστικά αργά και κουραστικά, ενώ σε άλλα έχει την απαραίτητη ενέργεια. Το αποτέλεσμα είναι μια υπερβολικά μεγάλη ταινία που για μένα έφτασε στην πηγή και δεν ήπιε νερό λόγω κυρίως των λανθασμένων σκηνοθετικών επιλογών, αν και ως ιδέα είναι αρκετά καλή.
Εντάξει τι να πω...; Δεν ξετρελάθηκα... Δε φταίνε οι ηθοποιοί, αντίθετα τους βρήκα καταπληκτικούς. Περισσότερο λάθος του σκηνοθέτη είναι κατά τη γνώμη μου. Δεν κατέληξε στο τι ήθελε πραγματικά να κάνει, ταινία ή ντοκιμαντέρ. Παρέκαμψα μέρος της ταινίας λόγω των συνεχόμενων σκηνών από τη δημιουργία του κόσμου και της ζωής που κατά τη γνώμη μου δεν πρόσφεραν τίποτα αξιόλογο στην ταινία. Αυτό είναι το κύριο αρνητικό, αυτό και τα ερωτηματικά που μου άφησε η ταινία.
Παρ' όλα αυτά η ατμόσφαιρα που δίνει η ταινία είναι υπέροχη. Μουντή και καταθλιπτική, όπως ακριβώς και τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει. Μπήκα στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών, προβληματίστηκα και αναρωτήθηκα, μέχρι που έκλαψα κιόλας. Η πιεστική μεταχείρηση των παιδιών από τον πατέρα, η τόσο διαφορετική, γλυκιά και ανεκτική μητέρα, μια οικογένεια υποταγμένη στον ισχυρογνώμονα πατέρα. Και πέρα απ' όλα αυτά ένα παιδί που αρχίζει να αναρωτιέται και να αμφισβητεί για τα πάντα γύρω του, την πίστη και το θεό, βλέποντας το κακό και τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο.
Θυμάται όσα συνέβησαν μεταξύ του πατέρα του και εκείνου, πόσο τον καταπίεζε και επέβαλλε τη γνώμη του. Αποτυχημένος κατά τη γνώμη του, πάντα ανικανοποίητος από τα όσα κατάφερε και δεν κατάφερε στη ζωή του προσπαθούσε πάντα να οδηγήσει τα παιδιά του στο δρόμο που ο ίδιος ποτέ δεν ακολούθησε.
Σε ορισμένα σημεία η ταινία κυλά απελπιστικά αργά και κουραστικά, ενώ σε άλλα έχει την απαραίτητη ενέργεια. Το αποτέλεσμα είναι μια υπερβολικά μεγάλη ταινία που για μένα έφτασε στην πηγή και δεν ήπιε νερό λόγω κυρίως των λανθασμένων σκηνοθετικών επιλογών, αν και ως ιδέα είναι αρκετά καλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες μου και τη δική σου γνώμη! ;)