Το λάθος

  Πριν από λίγο καιρό αν μου έλεγε κανείς ότι το λάθος είναι ένα λαμπρό μυθιστόρημα που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω θα του έριχνα ένα υποτιμητικό ύφος γεμάτο ειρωνία. Τώρα εγώ είμαι που το προτείνω σε ανυποψίαστους φίλους και γνωστούς, και μάλιστα με ενθουσιασμό. Πραγματικά ντρέπομαι που ανακάλυψα το λάθος του Σαμαράκη κατά τύχη και που μάλιστα στην αρχή το σνόμπαρα επιδεικτικά. Διαβάζοντας δε το πρώτο κεφάλαιο κατηγορούσα τον εαυτό μου για την απόφαση να του δώσω μια ευκαιρία. Όμως για να υπερασπιστώ λίγο και τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις και πολλά πριν διαβάσεις τουλάχιστον 50 σελίδες, αλλά εκεί βρίσκεται η εξυπνάδα του έργου. Γιατί αποδείχτηκε ότι το βιβλίο είναι πια ένα από τα αγαπημένα μου, και ένα από τα πιο έξυπνα και καλογραμμένα που έχω διαβάσει ποτέ.
 

  Όλα ξεκινούν με μια αθώα και τυχαία κατά τα φαινόμενα συνάντηση ενός φιλήσυχου πολίτη και ενός μέλους αντικαθεστωτικής οργάνωσης σε ένα καφέ. Τόσο ο ένοχος όσο και ο "ύποπτος" συλλαμβάνονται αμέσως από πράκτορες της Ειδικής Υπηρεσίας, με τον ένοχο όμως να σκοτώνεται από λάθος των πρακτόρων. Αφού η Ειδική Υπηρεσία δεν έχει χειροπιαστά στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενοχή του άλλου μιας και ο "συνεργός" του έχει πεθάνει τα πράγματα είναι δύσκολα. Αποφασίζεται έτσι να εφαρμοστεί για πρώτη φορά ένα σχέδιο ικανό να κάνει τον ύποπτο να οδηγηθεί στην απόδειξη της ενοχής του, σε περίπτωση που όντως είναι κατά του Καθεστώτος. Το σχέδιο είναι φαινομενικά απλό. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του υπόπτου στο Κεντρικό το αυτοκίνητο θα πάθει βλάβη, ούτως ώστε οι δύο πράκτορες και ο ύποπτος να αναγκαστούν να κάνουν στάση σε ένα ξενοδοχείο. Η ολοκλήρωση του σχεδίου περιλαμβάνει περιήγηση στην πόλη για να δημιουργηθεί στον ύποπτο ο πειρασμός να δραπετεύσει και εντέλει να παραδεχτεί την ενοχή του. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει αυτό που λέμε το τελειο Σχέδιο.

   Πριν γράψω την ανάρτηση είχα ενδοιασμούς για το αν πρέπει να κάνω παρουσίαση της ιστορίας ή όχι. Καθώς το διάβαζα δεν είχα ιδέα για την πλοκή με αποτέλεσμα ανυποψίαστη όπως ήμουν να αιφνιδιάζομαι από τις αλλεπάλληλες ανατροπές. Εκεί βρίσκεται η μαεστρία του Σαμαράκη. Η οπτική γωνίας αλλάζει συνεχώς δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις του καθενός, τι υποστηρίζουν και τι συμβαίνει στ' αλήθεια, καθώς και ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται διότι αλλιώς τα βλέπει ο καθένας και αλλιώς είναι πραγματικά. 

  Μάτια ανοικτά για πολλές ανατροπές όπως είπα και πιο πάνω. Με το που πας να σταθεροποιηθείς και να αποκτήσεις μια γενική εικόνα του τι συμβαίνει έρχεται να σου αναποδογυρίσει τα πάντα με μια απλή αλλαγή οπτική γωνίας. Ο τρόπος παρουσίασης είναι απλά αριστουργηματικός.

  Πέρα από αυτό πρέπει να πω τα βασικά. Ο χαρακτήρας του βιβλίου είναι αστυνομικός και στην πορεία και ψυχολογικός. Το όλο Σχέδιο είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, ένα ψυχολογικό παιχνίδι, μια πάλη αλλά όχι σωματική, που στόχο έχει να λυγίσει ο αντίπαλος.

Ακόμη το βιβλίο είναι απόλυτα ανθρώπινο:

Όχι, οι άνθρωποι δε διαχωρίζονται σε αυτούς που είναι υπέρ του Καθεστώτος και σε αυτούς που είναι κατά, κύριε προιστάμενε... Είμαστε πάνω απ' όλα άνθρωποι. Και αυτό ακριβώς είναι το λάθος στο σχέδιο, το λάθος του τίτλου που καθ' όλη τη διάρκεια του διαβάσματος πάσχιζα να ανακαλύψω.

  Τέλος μου άρεσε που δεν παρουσιάζονται το όνομα και η εμφάνιση των χαρακτήρων. Έτσι ο αναγνώστης επικεντρώνει στη συμπεριφορά και τις σκέψεις τους, παρά να μένει στην ασήμαντη και ρηχή επιφάνεια. Το τέλος δε το διάβασα με μία ανάσα. Μία κι έξω. Μένοντας ύστερα με κλειστό το βιβλίο αφημένο δίπλα μου να κοιτάζω αφηρημένα το κενό. Συγκλονισμένη.
Ακόμα διαβάζεις; Τρέξε να το αγοράσεις!!