The Hunger Games - Αγώνες Πείνας (βιβλίο 1)

  Η αλήθεια είναι ότι ανακάλυψα τους Αγώνες Πείνας όχι και πολύ καιρό πριν. Δεν είναι και ιδιαίτερα διαδεδομένοι στους μη βιβλιόφιλους Έλληνες, όπως ο Χάρι Πότερ ή το Λυκόφως. Στο να γίνει πιο γνωστή η τριλογία The Hunger Games συνέβαλε πολύ και η πρόσφατη μεταφορά του πρώτου βιβλίου στον κινηματογράφο, και ήδη ετοιμάζεται και η δεύτερη ταινία. Στο εξωτερικό έχει πολύ μεγαλύτερη φήμη και αποδοχή από τον κόσμο και η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία από την πρώτη μόλις βδομάδα προβολής της.
Οι Αγώνες Πείνας πρωτοκυκλοφόρησαν το 2008 και μετά από περίπου ένα χρόνο, το 2009, εκδόθηκαν μεταφρασμένα και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πλατύπους. Συγγραφέας της τριλογίας είναι η Σούζαν Κόλινς.

   Ποιο είναι όμως το θέμα το βιβλίου και γενικότερα της τριλογίας; Βρισκόμαστε σε ένα φανταστικό μέλλον, που ας το παραδεχτούμε θα μπορούσε να είναι το μακρινό μέλλον του κόσμου μας. Είναι η Πάνεμ που αποτελείται από 12 περιοχές, παλιότερα 13, πριν γίνει επανάσταση και η Περιοχή 13 καταστραφεί, η καθεμία από τις οποίες είναι υπεύθυνη και για ένα συγκεκριμένο τομέα, όπως αλιεία. Λόγω μιας επανάστασης που απέτυχε η Κάπιτολ που διοικεί τις Περιοχές αποφάσισε να επιβάλλει τους Αγώνες Πείνας, ετήσιους αγώνες στους οποίους κάθε περιοχή στέλνει ένα αγόρι και ένα κορίτσι, συνολικά 24 παιδιά 12 έως 18 ετών, για να πολεμήσουν ζωντανά στην τηλεόραση μέχρι να μείνει μόνο ένας παίκτης ζωντανός, ο οποίος γυρνά στην περιοχή του με δόξα και πλούτη.
Η δεκαεξάχρονη Κάτνις είναι η κεντρική ηρωίδα της τριλογίας. Ζει με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της στην Περιοχή 12. Για να επιβιώσει κυνηγάει έξω από τα όρια της Περιοχής 12 με τον στενό της φίλο, Γκέιλ. Είναι σκληρή και ανεξάρτητη, αποφεύγοντας τους περιττούς συναισθηματισμούς, ειδικότερα όταν υπάρχουν κι άλλοι τριγύρω. Παρ' όλα αυτά έχει μια τρυφερή σχέση με την μικρή της αδερφή, την Πριμ, την οποία προστατεύει όσο κανέναν άλλο, και μάλιστα παίρνει τη θέση της στους Αγώνες Πείνας. Έτσι αυτή και ο Πίτα Μέλλαρκ ανακηρύσσονται Φόροι Υποτέλειας της Περιοχής 12 και οδηγούνται στην Κάπιτολ για την κατάλληλη προετοιμασία.
  
  Εκεί καλούνται αρχικά να συνεννοηθούν με τον αλκοολικό μέντορά τους. Ύστερα να μείνουν αξέχαστοι, ώστε να αποκτήσουν την πολυπόθητη στήριξη των χορηγών και του κοινού. Όπως τονίζεται συνεχώς οι Αγώνες Πείνας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέαμα, ένα show. Όσο περισσότερο κάνεις τους τηλεθεατές να σε συμπαθήσουν ή να συγκινηθούν από την ιστορία σου, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να γυρίσεις στην περιοχή σου νικητής. Αυτό θα εκμεταλλευτούν και η Κάτνις με τον Πίτα, ώστε να επιβιώσουν.
  Δεν ξέρω αν οι Αγώνες Πείνας είναι υπερτιμημένοι. Για μένα πάντως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Γιατί; Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω, αν και πάντα είναι δύσκολο να περιγράψεις τα βιβλία που αγαπάς.
Καταρχάς, η Κόλινς έκανε πολύ καλή δουλειά. Απέδωσε την έξυπνη και ρεαλιστική θα έλεγα ιδέα της πολύ όμορφα στο χαρτί, με ενδιαφέρουσες περιγραφές και αφηγήσεις που προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα στον αναγνώστη, αγωνία, συγκίνηση, ενθουσιασμό και προβληματισμό και δεν τον αφήνει ούτε στιγμή να βαρεθεί με τις αλλεπάλληλες ανατροπές και εξελίξεις. Η θεματολογία είναι άκρως σοκαριστική. 24 έφηβοι επιλέγονται να ζήσουν σε μια αρένα για μερικές μέρες και να μονομαχήσουν μεταξύ τους μέχρι θανάτου, και όλα αυτά ζωντανά στην τηλεόραση. Είναι ένας τρόπος της Κάπιτολ να υπενθυμίζει στις περιοχές ότι έχει τον πλήρη έλεγχο και ότι μια επανάσταση παρόμοια με αυτή που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της 13 είναι καταδικασμένη. Οι Αγώνες μετατρέπουν τους νεαρούς συμμετέχοντες από αθώα παιδιά σε αδίστακτους φονιάδες που με σκοπό την επιβίωση και τη δόξα δολοφονούν τους συμπαίκτες τους. Παρά το σοκαριστικό του θέματος οι εικόνες του βιβλίου που αφορούν τις μάχες δεν είναι ιδιαίτερα αποκρουστικές. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές ή "κοιλιές" σ' αυτό το βιβλίο και η συνεχής δράση καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του. Δεν λείπουν και οι σκηνές που φέρνουν δάκρυα στα μάτια, αλλά και το ρομαντικό στοιχείο, με μέτρο πάντα. Γενικά τα πάντα έρχονται σε ισορροπία εδώ.
  
  Ο κοινωνικός προβληματισμός έρχεται ωστόσο σε πρώτο πλάνο. Αρχικά είναι η απάθεια των ανθρώπων για κάτι τόσο φρικτό όσο οι Αγώνες Πείνας, αλλά ακόμη περισσότερο ο απίστευτος ενθουσιασμός των πλούσιων κατοίκων της πρωτεύουσας που δεν έχουν το φόβο ότι τα παιδιά τους μπορεί να επιλεγούν κι έτσι απολαμβάνουν το θέαμα με θηριώδη ικανοποίηση. Με την ίδια αν όχι περισσότερη τρέλα που θα αντιμετώπιζαν και ένα κοινό πρόγραμμα, και όχι ένα σόου με συνεχείς θανάτους εφήβων. Έτσι οι φόροι πρέπει να τους εντυπωσιάσουν αν θέλουν να μείνουν ζωντανοί, γιατί όσο δυνατοί, πολυμήχανοι, πονηροί ή αδίστακτοι κι αν είναι χρειάζονται την κατάλληλη υποστήριξη των χορηγών που έρχεται από το βαθμό της εύνοιας του κοινού.
  Ο προβληματισμός του βιβλίου αυτού αγγίζει τους αναγνώστες. Προσωπικά εγώ ακόμα κι όταν τελείωσα το βιβλίο συνέχισα να σκέφτομαι το βάρβαρο χαρακτήρα της Κάπιτολ και το όλο γεγονός των Αγώνων, κάτι που αποδεικνύει την επίδραση που έχει πάνω μας. Σίγουρα δεν είναι ένα βιβλίο που θα ξεχαστεί και η πρόταση μου είναι να το διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.